NC Deshpande

भारतीय अभिजात आणि पॉप हे संगीताचे प्रकारही वेगळे आणि त्यांचा चाहतावर्गही. अभिजात संगीताची महती अव्हेरून पॉप संगीताकडे झेपावणाऱ्या पिढीच्या डोळ्यात अंजन घालण्याच्या उद्देशाने या मालिकेची निर्मिती केल्याचे स्पष्टपणे जाणवतं. कर्णमधुर ‘जागो मोहन प्यारे’ या बंदिशीने सुरुवात झालेली ही मालिका तत्क्षणीच रसिकांना मोहवते. उत्कृष्ट मनमोहक चित्रण, उत्तम संगीत, बेहतरीन गायकी रसिकांच्या मनाचा ताबाच घेते.

खरंतर अशी मंडळी अत्यंत हुशार असतात आणि त्यांच्या करियरचा ग्राफ उंच जाऊ शकतो, हे सोदाहरण दाखवून दिलंय, जे निश्चितपणे अनुकरणीयच आहे. कारण अशी मंडळी आयुष्यात काय भोगतात आणि यशोशिखरे का आणि कशी गाठू शकतात, याचं वास्तववादी चित्रण जुन्या-नव्या पिढीपुढे विस्तृतपणे चितारलं आहे. त्यामुळेच सिनेमा बघितल्यानंतर प्रेक्षक फक्त आणि फक्त सकारात्मक विचार मनामध्ये घेऊनच दिग्दर्शकाला दुवा देत बाहेर पडतात. हा सिनेमा कालच्या, आजच्या आणि उद्याच्याही पिढीसाठी एक 'आय ओपनर' ठरतो. कारण यातील विषय समाजातील प्रत्येक स्तरातील विचारांचा थेट वेध घेणारा आहे. दिग्दर्शकाने आजच्या तरुणाईला नजरेसमोर ठेऊन, इंजिनियरिंग कॉलेज, होस्टेल मधलं जीवन, गॉसिपिंग, जगण्या-मरणाच्या आणाभाका, कॅम्पसमधील चेष्टा-मस्करी, खोड्या, करामती आणि एकुणात अशी धमाल-मस्ती याचं सुंदर सादरीकरण केलंय. ही मजा कोणीही आणि कधीही विसरू शकतच नाही, विसरतही नाही. किंबहुना हा प्रत्येकाच्या आयुष्यातला एक अनमोल ठेवाच असतो. दिग्दर्शकाने अशा फॉरमॅटमधे प्रेक्षकांना गुंतवून ठेवण्यात यश मिळवलं आहे. आणि त्यानंतर कथानकाच्या माध्यमातून सर्वांचं प्रबोधन करण्याचं काम अत्यंत हुशारीने केलंय. भौतिक सुखाच्या मागे लागण्याने उद्भवणाऱ्या अडचणी, आईवडिलांचा किंचित विचार न विचार करून त्यांच्यापासून नकळतपणे दूर जाणारी मुलं आणि त्यांच्या जाण्याने वेदना सहन करणाऱ्या आईवडिलांच्या भावना हे सारं काही वास्तवतेच्या स्तरावर मांडलं आहे. समाजाच्या नकारात्मक भूमिकांना सकारात्मक दिशा दिली असल्याने प्रेक्षक खुर्चीला खिळूनच राहतात.

आम्हा भारतीयांना इग्रंजी भाषेची ओळख खरंतर ब्रिटिशांनी करून दिली आणि शिकवलीही. ज्यांनी ब्रिटीश-इंग्रजी शिकलीय, त्यांच्या वागण्या-बोलण्यात एक प्रकारचा आत्मविश्वास स्पष्टपणे जाणवतो आणि त्याचा आम्हा भारतीयांना अभिमानही आहे. परंतु सध्या सर्वत्र अमेरिकन इंग्रजीच वाचायला, ऐकायला आणि बघायला मिळतंय, जे एखाद्या बोलीभाषेप्रमाणे असल्याने सोपंही वाटतं. परंतु या दोन देशातील केवळ भाषेतच नव्हे तर एकुणात संस्कृतीमध्येही जाणवण्या इतका फरक निश्चितच आहे. त्यामुळे उच्च दर्जाची इंग्रजी भाषा आजही वाचण्या-ऐकण्यासाठी अनेकजण आसुसले असतील, कदाचित! आजही ब्रिटीश लोकं अभिनयाला व्यवसायापेक्षा कला अधिक समजतात. त्यांच्याकडील नाटकांचं सादरीकरण हे कायमच नैसर्गिक असतं. त्यांची शब्दसंपदा, उच्चारण्याच्या खानदानी आणि इतर पद्धती - हे खरं इंग्लिश. २०१८ मधे बीबीसी-वन ने बनवलेली 'बॉडीगार्ड' ही मालिका मी बघितली आणि वर नमूद केल्याप्रमाणे अक्षरशः भारावून गेलो. कारण एकतर उत्तम कंटेंट आणि भाषा. उत्तम कथा-संहिता आणि पात्राच्या वागण्या-बोलण्यातला एलीगन्स केवळ अप्रतिम.

सन २०१२ मधे घडलेल्या अत्यंत 'निर्घुण, लज्जास्पद आणि संतापजनक' सत्यघटनेवर आधारित या मालिकेची निर्मिती केलीय. दिल्लीतील एका रस्त्यावर चालत्या बसमधे, निर्भया नामक, २३ वर्षीय फ़िजिओथेरपीच्या विद्यार्थिनीवर सहाजण मारहाण करून बलात्कार करतात. त्यानंतर तिला एका रस्त्याच्या कडेला फेकून पळ काढतात. संपूर्ण समाजाच्या, देशाच्या आणि जगाच्या दृष्टीने ही घटना अत्यंत लाजीरवाणी असल्याने निर्भया केस म्हणजे दिल्ली पोलीसांना एक आवाहनच होतं. संपूर्ण देशाला हादरवून टाकले आणि गुन्हेगारांना पकडून शिक्षा करण्याच्या जोरदार मागणीसाठी जनता रस्त्यावर उतरली. पोलिसांनी या घटनेची गंभीरपणे दखल घेऊन, कोणत्याही पुराव्यांशिवाय यात गुंतलेल्या गुन्हेगारांना शिताफीने पकडले. दिल्ली पोलिसांवर या उत्कृष्ट कामगिरीचा 'उदोउदो, कौतुक आणि सन्मान' यांचा वर्षाव झाला. आपल्या टीममधील 'भूपेंद्र सिंग' या अधिकाऱ्याने एका अतिरेक्याला चतुर्भुज केल्याच्या आनंदात असेलेल्या 'डीसीपी-साऊथ झोन-वर्तिका चतुर्वेदी' यांना सदर गुन्हा घडल्याची बातमी मिळते. एका मुलीची आई, या भूमिकेतून या घटनेकडे बघतांना 'भावूक, कर्तव्यनिष्ठ, तत्पर आणि संतापलेल्या' पोलीस अधिकाऱ्याची ही भूमिका, शेफाली शहा या अभिनेत्रीने खूपच प्रभावी केलीय.