Hana Nildarar

به نظرم پارک چان-ووک، اصغر فرهادیه کره ای هاست. کارگردانی باهوش با ایده های ناب که از سینمای کشورش پا رو فراتر گذاشته، قبلا در مورد فیلم دیگه اش به نام Oldboy پست گذاشته بودم، الان فیلم جدیدش به نام The Handmaiden خیلی سر و صدا کرده. شاید کسایی که به خاطر فیلم Oldboy طرفدار این فیلمساز بودن از دیدن فیلم The Handmaiden تعجب کنن و انتظار فیلمی به این متفاوتی رو نداشته باشن. فیلم های پارک چان-ووک ایده های خوبی دارن و احتمالا در سال های آینده مثل فیلم Oldboy باید منتظر ورژن هالیوودی The Handmaiden هم باشیم. خطر اسپویل: فیلم The Handmaiden در سه پرده روایت می شه، پرده اول از دید کنت هست و نقشه ای که برای هیدکو مظلوم می کشه، پرده دوم همزمان پرده اول، از دید هیدکوست با عقبگردی به کودکیش و اینکه اونجوری که فکر می کردیم مظلوم هم نیست و پرده سوم زمان رو دنبال می کنه و سرانجام شخصیت ها رو نشون میده. مردان فیلم که در واقع کنت و عموی هیدکو هستند ظالم و تنها به فکر ثروت و انحرافات جنسی شون هستند و زنان فیلم در فکر رهایی از ظلمی که بهشون روا شده. فیلم داستانی غیرقابل پیش بینی داره اما روایت چنین داستانی نیاز به نزدیک 3 ساعت زمان لازم نداشت. فیلمبرداری و نورپردازی و طراحی صحنه خیره کننده است و کاملا می تونی با عمارت بزرگی که تنها ما رو با چند تا از اتاقاش آشنا می کنه ارتباط برقرار کنی. فیلم سرشار از صحنه ها و روابط بی پروای جنسی است، به نظرم چنین صحنه هایی باید در خدمت فیلم باشن، مثل هر دیالوگی که در فیلم گفته می شه و بودنش الزامیه، این صحنه ها هم نبودشون باید به فیلم لطمه بزنه. احساس کردم فیلم The Handmaiden کمی در این بخش زیاده روی کرده و برخی از این صحنه ها اضافی بودن. درسته که بخش مهمی از فیلم در مورد انحرافات جنسی بود اما ای کاش عشق دو دختر به هم به دور از این مسائل نشون داده می شد. اگر در فیلمی مثل آبی گرمترین رنگ است روابط بی پرده ای از دو شخصیت نمایش داده شد برای اون فیلم لازم بود اما در این فیلم می تونست تا حدی از این صحنه ها بگذره به خصوص آخرین بخش فیلم. اما در کل فیلم با اینکه زمان طولانی ای داره مخاطب رو خسته نمی کنه و داستان جذابش، باعث می شه تا آخر باهاش همراهی کنی. چقدر خوبه که پارک چان-ووک بعد از موفقیت Oldboy سعی در تکرار خودش نداشت. پیج @hanaflm رو در اینستاگرام دنبال کنید

من جز اون دسته آدم هایی هستم که کاملا موافق بازسازی فیلم هام، اصلا از نظرم این موضوع دلیل بر به انتها رسیدن ایده های ناب نیست، بلکه اینکه بتونی فیلمی رو بازسازی کنی که از نسخه اصلی قوی تر باشه از ساخت یک فیلم با ایده جدید حتی ارزشمند تره، وقتی پای بازسازی فیلم Papillon میاد وسط، چالش خیلی بزرگ می شه و کار فیلمساز شدیدا سخت می شه. اصلا یادم نمیاد نسخه اصلی فیلم Papillon رو چه سالی دیدم اما خیلی خیلی بچه بودم، شاید فکر کنید فیلم مناسبی برای یه بچه نبوده اما من فیلم شب بیست و نهم رو توی 5 سالگی دیدم، پس برین از خدا بترسین 😂 انقدر بچه بودم که فقط خط کلی داستانی یادمه و اینکه یادمه چقدر معرکه بودن استیو مک کوئین و داستین هافمن! یادمه بعد از دیدن فیلم پاپیون خیلی به تلاش این آدم برای فرار و رسیدن به آزادی فکر کرده بودم. حتی تو بازی هام چند باری پاپیون می شدم و سعی می کردم از زندان (که در واقع همون مبل خونه بود) فرار کنم. حالا بعد از این همه سال وقتی دیدم فیلم به این مهمی بازسازی شده با یه شوق و ذوقی به تماشای نسخه جدید نشستم، شاید این فیلم برای کسایی که نسخه اصلی رو ندیدن و هیچی از این شخصیت نمی دونن داستان جذابی داشته باشه اما برای منی که نسخه اصلی Papillon روی روح و ذهنم اثر گذاشته بود مثل آب سرد بود، داستان فیلم قطعا جذابه و حتی همین جوری هم بخوای تعریفش کنی شاید جالب باشه اما بازی ها در نسخه جدید افتضاح بود، ریتم فیلم با داستان به این جذابی یه جاهایی کند شده بود و نسخه جدید در کل حرف جدیدی نداشت. چقدر ناراحت شدم برای نسل جدید که قراره فیلم پاپیون رو اینجوری بشناسن، نسخه جدید، فیلم کاملا متوسطی بود و اگه نسخه قدیم رو دیده باشید حتی ممکنه به نظرتون نسخه جدید فیلم ضعیفی باشه. نقش پاپیون، نقش چالش برانگیزی برای هر بازیگری می تونه باشه و حتی یک سکوی پرتاب، اما چارلی هونام اصلا نتونست از پس این چالش سخت بربیاد و به یاد موندنی بشه. حتی استفاده از رامی ملک (که این روزها با سریال mr robot حسابی معروف شده) هم نتونست به موفقیت فیلم کمکی کنه، چون به نظرم نقش ها خیلی فراتر از توان بازیگری این دو بود. پیج @hanaflm رو در اینستاگرام دنبال کنید

فکر نکنم کسی باشه که دیوانه ژانر وحشت باشه و مجموعه فیلم های The Conjuring رو ندیده باشه، کسایی که فیلم The Conjuring2 رو دیده باشن والاک رو به خوبی می شناسن، شیطانی مخوف که لرزه به تن بیننده می ندازه، شیطانی که حرف های زیادی از واقعی بودنش هست. فیلم The Nun با الهام از همین شیطان ساخته شده، فیلمی که به دلیل موفقیت دو فیلم قبلی و نمایش موفق والاک در The Conjuring2 تونست فروش خوبی داشته باشه و سر و صدای زیادی به راه انداخت، اما از اونجایی که فروش خوب الزاما نشونه خوب بودن فیلم نیست The Nun نتونست به اندازه بقیه فیلم های این مجموعه راضی کننده باشه. به عنوان طرفدار فیلم های The Conjuring ترجیح میدادم اصلا این فیلم ساخته نمی شد و والاک برام همون قدر محو و مخوف می موند. خطر اسپویل: فیلم The Nun مقدمه بدی نداره، اما در ادامه شدیدا درگیر کلیشه می شه، یه جایی یه اتفاق عجیب میوفته و واتیکان بهترین کشیش در زمینه جنگیری رو به جستجوی حقیقت به اون محل می فرسته. مایی که چند تا فیلم ترسناک دیدیم می دونیم که نیروی شیطانی از ضعف آدم ها تغذیه می شه اما کشیش خفن فیلم این موضوع رو نمی دونست و دقیقا از نقطه ضعفی که داشت (همون پسری که در اثر جنگیری این کشیش مرده بود) لطمه می خورد، نه یک بار، نه دو بار، بلکه چند بار در فیلم این موضوع تکرار می شد! در فیلم چهره والاک کاملا نمایش داده می شد و این داستان نبود که ترسناک بود بلکه ترس های ناگهانی ای که ایجاد می شد فقط باعث شوک لحظه ای می شد که با تموم شدن فیلم کلا همش فراموش می شد. بازیگر نقش راهبه یعنی ارین با لورین بازیگر فیلم The Conjuring در واقعیت با هم خواهر هستند و شباهت زیادی هم دارند که مطمئنا سازندگان فیلم هم کاملا به این شباهت واقفند و در اول و آخر فیلم به فیلم های The Conjuring اشاره می شه، اما در فیلم The Nun هیچ ارتباطی بین ارین و لورین نیست! حتی اگه سنی هم در نظر بگیریم ارین می تونست مثلا جوانی های لورین باشه اما این موضوع هم نبود! شاید بخوان در آینده ارتباطی بین دو بدن اما بهتر بود اگه چنین برنامه ای دارن اشاره کوچیکی به این موضوع می کردن. پیج @hanaflm رو در اینستاگرام دنبال کنید

اگه از من بپرسن بهترین فیلمی که در چند سال اخیر دیدم چی بوده بدون شک می گم: Whiplash حالا دیمین شزل فیلم جدیدی ساخته که شدیدا هم به خاطر داستانی که داره مورد توجه قرار گرفته، فیلمی که احتمالا در اسکار 2019 جز جایزه بگیرها باشه. اگه بخوام نظر کلی ای بدم فیلم First Man فیلمی نبود که انتظار داشتم، شاید چون سطح توقعم از دیمین شزل خیلی فراتر بود. نه این که First Man فیلم خیلی بدی باشه اما از سطح توقع من پایین تر بود. فیلم First Man در مورد زندگی نیل آرمسترانگ ساخته شده و مثل اکثر فیلم های زندگینامه قهرمان محور، از پیش از ورود نیل به ناسا و سفر عجیب و غریبش شروع می شه و با رسیدن به موفقیت به اتمام می رسه. نیل آرمسترانگی که فیلم First Man، توصیف می کنه یک فرد درونگرا، منزوی و افسرده است و حتی موفقیتی شدیدا درست نیافتنی هم نمی تونه براش خوشحال کننده باشه، البته شاید یه جاهایی بهش حق بدم، شاید اگه بهترین دوستاش در این راه نمی مردن الان اسم اونا به جای آرمسترانگ در تاریخ ثبت می شد. به نظرم اگه این عذاب وجدان مانع خوشحالی آرمسترانگ می شد خیلی منطقی تر بود تا عزادار دخترش بودن. داستان یه جاهایی خیلی تیکه تیکه شده بود و انسجام لازم رو نداشت. بعضی صحنه ها در فیلم اضافی بود و به راحتی میشد حذف شون کرد، اینجوری زمان فیلم هم کمتر می شد و باعث خستگی بیننده نمی شد. فیلمبرداری در قسمت هایی که مربوط به فضا بود خوب عمل کرده بود اما بخش هایی که روی زمین بود (به خصوص سکانس های داخل خونه) تکون های اضافی و غیر قابل توجیهی داشت. همیشه گفتم که شرایط دیدن یک فیلم، به اندازه خود اون فیلم اهمیت داره، نمی دونم تقصیر شرایط بود یا خود فیلم، اما اون حس غرور و افتخاری که موقع دستیابی به موفقیت در چنین فیلم هایی به آدم دست میده رو من پیدا نکردم. وقتی یه فیلمی به عنوان داستان واقعی ساخته می شه باید تا حدی به اصل داستان وفادار بود، این توجیه کارگردان که چون می خواستم به قضیه انسانی نگاه کنم و نه ملیتی، به همین دلیل هیچ اشاره ای به گذاشتن پرچم آمریکا در کره ماه نشده اصلا برام قابل قبول نبود. اگر این طور بود پس اشاره ای هم به بحث هایی که شوروی و آمریکا در این باره داشتن نباید می شد. این عدم وفاداری به اصل داستان اون هم در مورد موضوعی که این همه حرف و حدیث پشتشه و اون هم مخالف داره یکم عجیب بود. در کل اینکه اصلا قدم گذاشتن بشر به ماه واقعی بوده یا ساختگی، فقط خدا می دونه ...

یکی از عجیب ترین فیلمسازهایی که می شناسم لارس فون تریه هست، از اون آدمایی که دلم می خواست می تونستم کوچیک بشم و یه گشتی توی ذهن پیچیده شون می زدم. اگه می خواین فیلمی از این کارگردان ببینید پیشنهاد می کنم حتما از اول شروع کنید یا حداقل سه گانه ای که می بینید رو کامل ببینید ... سه گانه آخری که فون تریه ساخته بود سه گانه افسردگی: Antichrist Melancholia Nymphomaniac و حالا فیلم جدیدش: The House That Jack Built به نظرم این فیلم آخر می تونه یه جورایی در ادامه سه گانه افسردگی باشه، یا اینکه فون تریه سه گانه جدیدی به نام جنون رو آغاز کرده ... به این دلیل می گم این فیلم می تونه در ادامه افسردگی باشه چون احساس می کنم ورژن مردانه ای از فیلم نیمفومانیاکه، با این تفاوت که میل جنسی غیر قابل کنترل، جاش رو به میل به قتل داده. فرم روایی فیلم تقریبا مشابه نیمفومانیکه ... و حتی یه جایی در فیلم، صحنه هایی از فیلم های سه گانه افسردگی نشون داده می شه. خطر اسپویل: مردی که میل شدیدی به کشتن داره داستان زندگیش رو به صورت پارت پارت و فلش بک برای شخصی تعریف می کنه، در این فیلم شخص، وجود خارجی نداره و یه جورایی فرشته مرگ جک به حساب میاد یا حتی می تونه وجدان خفته جک هم باشه. مت دیلون، ستاره اصلی فیلم خانه ای که جک ساخت، تا حدود زیادی تونسته از پس نقش به این مهمی بربیاد. داستانگویی تکراریه فیلم باعث می شه احساس کنم که نکنه ایده های ناب فیلمساز داره به اتمام میرسه و این ناراحتم می کنه. تا جایی که همه چیز رئال پیش میرفت راضی بودم اما پایان سورئال فیلم به دلم ننشست، جدا از همه بحث های اعتقادی، دوست داشتم زجر کشیدن جک در این دنیا رو ببینم. کلا نشون دادن اون دنیا در فیلم ها رو دوست ندارم چون از نظرم خوب از آب در نمیاد و بچه گونه میشه. تنها نکته ای که در بخش سورئال فیلم دوست داشتم تصویر بهشت بود، این ایده که بهشت می تونه یک لحظه ناب در همین دنیا باشه که شاید خیلی با دیدنش به آرامش می رسیم اما راحت ازش می گذریم و به سمت اشتباهاتمون کشیده می شیم رو دوست داشتم. جک دچار یک بیماری روانی است که همه رفتارهاش با وجود اون بیماری قابل توجیه هست، شاید یک روانشناس حرفه ای از دیدن این فیلم با توجه به شناخت کامل نسبت به علائم بیماری، غرق در لذت بشه اما برای منِ بیننده عادی، یه سری مسائل می تونه نقص به حساب بیاد. .

قبلا وقتی فیلمی از طرف نتفلیکس ساخته می شد می فهمیدی قرار نیست آش دهن سوزی باشه، اما جدیدا نتفلیکس چنان پیشرفتی کرده که فیلمی مثل Roma توی کارنامه اش میاد. فیلمی که دیگه اسمش فیلم نبود، Roma خود زندگی بود. شاید بشه گفت یکی از پر سر و صداترین فیلم های امسال باشه و رسما رقباش باید بیخیال اسکار بشن. فیلم Roma فیلم شدیدا خاصیه و شاید به هیچ وجه بیننده عام رو نتونه راضی کنه. خطر اسپویل: فیلم Roma از لحاظ فرم و ارتباطی که با مخاطب برقرار می کنه عالیه، استانداردها کاملا رعایت شده و با فیلمبرداری بینظیری به تکامل رسیده. فیلمبرداری فیلم Roma از همون تیتراژ ابتدایی میخکوبت می کنه، تا وقتی به پلان تقریبا طولانی نجات بچه ها در دریا می رسیده دیگه تیر خلاص رو می زنه. اوایل فیلم، شاید تقریبا یک ساعت اولیه فیلم، به نشون دادن برنامه یک الی دو روز خدمتکار خانه می گذره، شاید عجیب باشه و فکر کنین خب یک ساعت گذشت و اتفاقی نیوفتاد، برای همین می گم Roma خود زندگیه، چون هر روز زندگی ما اتفاق خاصی نمیوفته، هر روز درگیر یک روتین هستیم. هر چی فیلم جلوتر می ره گذر زمان هم سریع تر می شه. فیلم صحنه های بینظیری داره مثل روبرو شدن کلئوی پا به ماه با مردی که از مسئولیت پدر شدن جا زده، با اسلحه ای که به سمت مادر بچه اش نشونه گرفته، حاکی از اینه که الان قدرت دست مردهاست. لحظه زایمان کلئو و حس تعلیقی که برای مرده یا زنده موندن نوزاد ایجاد کرده بود، در آغوش کشیدن نوزاد مرده غرق در اشک و اون دیالوگی که در ساحل می گه: نمی خواستم به دنیا بیاد ... لحظه غرق شدن و زمانی که به غیر بازیگرا، موضوع مهم دیگه ای هم هست که به قرار نیست گوش به حرف کارگردان باشه و اون هم امواج دریاست و چقدر خوب می شه این پلان. بزرگترین ضربه فیلم Roma از سمت فیلمنامه است، شاید شخصیت پردازی ها و کل داستان اونقدری که باید قوی نبود و در مقابل فرم کم میاورد. نگاه ضد مرد فیلم هم اذیتم می کرد، این نگاه که چه زن مرفه خونه باشی و چه خدمتکاری که در مقابل ایرادگیری های بی منطق سکوت می کنه ممکنه مرد زندگیت تو رو رها کنه، جالب بود ولی جای مردهای حامی در فیلم شدیدا خالی بود. . #فیلم_خارجی #roma #اسکار2019 #فیلم2018 #درام #romamovie #oscar2019 #oscar #فیلم_رما #فیلم_مکزیکی #نقدفیلم

. معمولا فیلم هایی که مربوط به آخرالزمان هستن دچار کلیشه می شن و اگه همراه با ایده نابی نباشن به راحتی می تونن تبدیل به یه فیلم بی کیفیت بشن، چند وقت پیش در مورد فیلم A Quiet Place نوشتم که ایده خوبی داشته و تا حدی هم تونسته بود کارش رو خوب انجام بده، وقتی فیلم Bird Box رو دیدم تعجب کردم چون انگار فیلم A Quiet Place رو دیدن و گفتن چه ایده جالبی، ما هم بیایم یه چیزی تو همین مایه ها بسازیم. فیلم Bird Box کپی ضعیفی از فیلم A Quiet Place بود. البته اگه به این سبک فیلم ها علاقه دارین دیدن Bird Box هم خالی از لطف نیست و می تونه زمان سرگرم کننده ای رو براتون ایجاد کنه. در کل موافق مقایسه فیلم ها نیستم اما وقتی دو فیلم با فاصله کم از هم با این همه شباهت ساخته می شن، واقعا مقایسه نکردن سخت می شه. خطر اسپویل: من وقتی بچه بودم بعضی وقت ها چشمام رو می بستم و سعی می کردم یه تایمی رو فرض کنم که نمی بینم و شروع کنم کارای روتین رو انجام دادن، بازی ای بود که همیشه دوستش داشتم (ناگفته نماند فقط این بازی به کودکیم ختم نشده و الان هم بعضی وقتا از این کارا می کنم) در کل حواس پنجگانه هر کدوم شون بسیار باارزش هستن، اگه در فیلم A Quiet Place نمی تونستی حرف بزنی در فیلم Bird Box نمی تونی ببینی ... ایده هر دو فیلم رو دوست داشتم اما اصلا موافق فلش بک زدن های Bird Box نبودم، چنین فیلم هایی باید سراسر هیجان باشن و وقتی همون اول، آخر فیلم رو نشون بدی دستی دستی 50 درصد هیجان فیلم رو خراب کردی، چون مثلا می دونی که مالوری زنده می مونه و به غیر از دو تا بچه ای که باهاش هستن کس دیگه ای قرار نیست جون سالم به در ببره، پس هر شخصیتی که اضافه می شه هر لحظه منتظر مرگش هستی! به نظرم این موضوع بزرگترین لطمه رو به فیلم زد. یه سری افراد در یک خونه با هم گیر میوفتن، جالب اینجاست که آدم های فیلم یا سفیدن یا سیاه، یا خیلی مهربون و منطقی هستن یا خیلی نامرد و خشن! آدم های فیلم در مقابل از دست دادن عزیزانشون جلوی چشم شون اصلا عزاداری نمی کنن و تنها ناراحتی لحظه ای دارن! در هر دو فیلم A Quiet Place و Bird Box شخصیت اصلی فیلم باردار بود و ما یه زایمان پیش رو داریم اما زایمان A Quiet Place کجا و زایمان هایی که در Bird Box اتفاق میوفته کجا! فیلم Bird Box از این زمان حساس زایمان هیچ استفاده ای نکرد و صرفا به چند تا جیغ و داد ختم شد ... نقطه قوت فیلم بازی خوب و قوی ساندرا بولاک بود. البته فیلمبرداری و تصحیح رنگ فیلم رو هم دوست داشتم.