Noppadole Pollasilp

อาจเพราะเป็นนักวอลเลย์บอลหญิงคนแรกที่รู้จัก ตอนดูถ่ายทอดสดเอเชียนเกมส์ 1978 ที่ผู้บรรยายย้ำบ่อยๆ ว่า เป็นผู้เล่นอายุน้อยที่สุดของทีมจีน ที่เพิ่งเข้าร่วมเอเชียนเกมส์ครั้งแรกหลังเปิดประเทศ เลยรู้สึกมีอะไรบางอย่างผูกพันกับเธอ กอรปกับรู้เรื่องราวการสร้างนักกีฬา ของจีนแผ่นดินใหญ่มาบ้าง ทำให้เชื่อมติดกับเรื่องราวของหนังได้อย่างรวดเร็ว ที่สำคัญ ปีเตอร์ ชาน เป็นผู้กำกับที่เก่ง ในเรื่องการทำงานที่สัมผัสความรู้สึกได้ดีอยู่แล้ว และหนังเรื่องนี้ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น เล่นเอาน้ำตาหล่อเบ้าตั้งแต่ฉากแรกๆ ไปจนถึงฉากสุดท้ายของหนัง เรื่องก็ไม่ได้มีแค่ชีวิตของหลางผิง ความสำเร็จและล้มเหลวของทีมวอลเลย์บอลหญิงจีน แต่ยังมีเรื่องของโลกเก่าและโลกใหม่ การเปลี่ยนผ่านจากยุคหนึ่ง ไปสู่อีกยุคหนึ่ง ซึ่งการหักด้ามพร้าด้วยเข่า ใช้ไม่ได้ผล การแสดงมาแบบเยี่ยมยอดทั้งกงลี่ ทั้งนักแสดง ทั้งนักวอลเลย์ทีมชาติ หรือลูกสาวของหลางผิง ที่มาเล่นเป็นแม่ตอนสาวรุ่น โดยเฉพาะฮวง โบ ที่นอกจากตัวเอง จะเป็นลมใต้ปีกให้กงลี่ ตัวละครที่เขาเล่นก็ทำหน้าที่เดียวกันให้หลางผิง จนเรียกได้ว่าเป็นนักแสดงสนับสนุนที่ทำหน้าที่ ได้อย่างสมบูรณ์แบบ ตามความหมายของ Supporting Actor ไม่แปลกที่หนังจะเป็นงานที่กินใจได้ไม่ยาก แม้จะสัมผัสได้ถึงความเป็นชาตินิยมจัดๆ แต่ก็ไม่ใช่อุปสรรคที่ทำให้ ประทับใจ หรือซาบซึ้ง กับการต่อสู้ของหลางผิง และการเอาชนะโลกด้วยกีฬาของจีนแผ่นดินใหญ่ น้อยลงไปเลย...

ตัวละครว่าหม่นแล้ว ชะตากรรมของพวกเขาก็อยู่ในข่ายสิ้นหวัง แต่นั่นก็คือการเทียบเคียงกับงานที่เคยเห็นทั่วๆ ไป ที่ว่าด้วยเรื่องราวของแม่มด กับคำสาป หากท้ายที่สุดหนังก็จบลงได้อย่างแฮปปีๆ เหมือนกับจะบอกว่า ชีวิตยังมีทางออกเสมอ โดยเฉพาะเมื่อความเป็นจริงอย่างที่เคยเป็นมันโหดร้าย สิ่งใหม่ที่เกิดขึ้นถึงจะดูเหมือนแย่กว่า แต่ก็มาพร้อมกับความเหมาะเจาะลงตัวกับชีวิตมากขึ้น หนังเด่นในเรื่องของงานด้านภาพ มุมกล้องต่างๆ ที่แทนสายตาตัวละครหนูๆ ทั้งหลาย ทำให้หนังที่เป็นงานครอบครัวเรื่องนี้ดูสนุกและตื่นตามากขึ้น แม้การดูเหล่าหนูที่กลายร่างมาจากคนโดนไล่ ‘กระทืบ’ อาจจะโหดในจินตนาการไปบ้างก็เถอะ และที่เด่นยิ่งกว่าก็คงไม่พ้น การแสดงของแอนน์ แฮธาเวย์ ที่เล่นได้มันส์เหลือเกิน ในบทราชินีแม่มด นอกจากจะทำให้เผลอคิดไปว่า เธอน่าจะเล่นหนังเบาสมองได้สนุกแน่ๆ ยังทำให้ลืมไปแล้วว่า เธอเคยแป้กมาก่อนหน้าแล้ว กับหนังเบาสมองของเก่าสร้างใหม่ The Hustle เมื่อไม่กี่ปีก่อนหน้านี้….

เรื่องการต่อสู้ของตัวละครที่อยู่ในกลุ่มพวกอันเดอร์ด็อก เพื่อที่จะประสบความสำเร็จ หรือทำความฝันให้เป็นจริงได้ เป็นพล็อตสำเร็จรูปที่เห็นกันมากมาย แต่ครั้งนี้กลับกลายเป็นความสดใหม่ ส่วนหนึ่งคือ หนังใช้เกมหมากรุก เป็นศูนย์กลาง ซึ่งไม่เห็นกันบ่อยนัก แถมยังทำออกมาได้สนุก รู้สึกถึงการชิงไหวชิงพริบของตัวละคร ในการเล่นเกมแต่ละกระดาน งานโปรดัคชัน ดีไซน์ก็มีสไตล์ ทำให้หนังมีภาพลักษณ์เฉพาะตัว และแน่นอนว่า มาพร้อมเสน่ห์ เสน่ห์ที่ตัวละครหลักของหนังมีจัดเต็ม ทั้งปมในชีวิตตัวเอง ที่เป็นเด็กกำพร้า แถมยังติดยาตามใบสั่งแพทย์ แล้วก็เล่นกีฬาที่ผู้หญิงไม่น่าจะเล่นในสายตาของคนทั่วไป และยังอาจหาญเข้าไปท้าทายผู้ชายในโลกของพวกเขา ทำให้ตัวละครรายนี้มีความซับซ้อน ไม่ได้มาเพียงมิติ-สองมิติ กับการใช้ชีวิตและต่อสู้กับผู้ชาย เห็นได้ชัดว่า เกือบทุกคนถูกเธอคุมเกมเอาไว้ได้อยู่หมัด ซึ่งหนังก็ได้นักแสดงที่มีเสน่ห์แบบแปลกๆ มาทำให้ตัวละครรายนี้ สวยแบบไม่ปกติ มีความน่ารัก หากก็เร่าร้อน เจ้าเล่ห์ ชาญฉลาด แต่บทจะหลุดพลาด ก็เชื่อได้ว่า เธอหลุดได้จริงๆ มีทั้งความเลือดเย็น และความอบอุ่น งานนี้ต้องยกเครดิทให้อันยา เทย์เลอร์-จอย ที่เล่นได้เยี่ยมสมกับเป็นคนที่แบกหนังไว้ทั้งเรื่อง และการทำงานของผู้กำกับ ที่รีดศักยภาพของเธอออกมาได้อย่างที่เห็น จนเผลอชมเรื่องราวทั้ง 7 ตอนจบลง โดยกว่าจะรู้ก็สายเสียแล้ว

หนังอาชญากรรม แบบนัวร์ๆ ที่ว่าด้วยพฤติกรรมของตำรวจนอกคอก มีทั้งพวกที่กระทำเป็นผู้รักษากฏหมาย แต่ในเวลาเดียวกันก็กินตามน้ำ หรือพยายามปกปิดความผิดพลาด (หรือเลวร้าย) ของตัวเอง ด้วยวิถีแบบอาชญากรรม ทำงานโดยเห็นแก่ประโยชน์ของตัวเองเป็นใหญ่ หรือบางรายก็จับขั้วเข้ากับมาเฟียกันไปเลย แต่ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มไหนต่างก็ให้ผลลัพธ์ที่ไม่ดีด้วยกันทั้งนั้น และทำให้ผู้ชมไม่รู้สึก ‘รัก’ พวกเขาได้เลยแม้แต่คนเดียว หากในขณะเดียวกันก็ทำให้รู้สึกเห็นอกเห็นใจ ผู้คนที่ใช้ชีวิตร่วมกับพวกเขามากกว่า จนไม่แปลกใจที่ท้ายๆ ที่สุด เราจะไม่เอาใจช่วยพวกเขาเลย ยกเว้นคนที่ถูกลากเข้ามาเกี่ยวข้องโดยไม่เต็มใจ หนังอาจจะให้ภาพของตำรวจ หรือสถานีตำรวจชั่วได้ดี แต่ก็พาไปไม่ลึกนัก แค่แสดงพฤติกรรมให้รับรู้ เรื่องความผูกพันของพวกเขาก็ดูบางเบา และการสร้างความตึงเครียดให้กับเรื่องและตัวละคร ก็ทำได้ไม่ดีนัก จนหนังไม่เข้มข้นอย่างที่ควรจะเป็น ยกเว้นเรื่องความสัมพันธ์ในครอบครัว ที่ทำให้รู้สึกได้อย่างที่ว่าเอาไว้ข้างต้น ซึ่งบอกกันตามตรง ด้วยองค์ประกอบที่มี หนังน่าจะทำได้ดีกว่าที่เห็น

หากได้ชม โดยไม่ได้รับรู้เรื่องราวก่อนๆ หน้า ไม่ผิดที่จะรู้สึกเหมือนว่า นี่คืองานระทึกขวัญจิตวิทยา ที่ว่าด้วยคุณพ่อผู้แสนดี ที่ต้องหาทางช่วยคุณแม่จิตหลุด ที่ต้องดูแลลูกเพียงลำพังในขณะที่ตัวเองไปทำงานนอกบ้าน แต่เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ก็ได้รับรู้ว่า นี่คืองานที่พาผู้ชมไปไกลกว่านั้น ด้วยการสัมผัสกับโลกของผู้หญิง ที่ชีวิตต้องแบกรักกับความกดดัน ในโลกที่การมีลูกผู้หญิงคือความน่าผิดหวัง โลกที่ผู้ชายคือคนสำคัญ โดยที่เธอต้องรับบทภรรยา, แม่, ลูกสาว, ลูกสะใภ้ โดยที่ต้องละทิ้งทุกอย่างที่เป็นความฝัน และความต้องการของตัวเองไป อาจจะคล้ายๆ กับที่ Tully ของชาร์ลิซ เธอรอนนำเสนอ แต่หนังขยายขอบเขตออกไปอีก เพราะไม่ได้มีแค่เรื่องชีวิตหลังคลอด และยังแสดงให้เห็นทัศนคติบางอย่างของผู้ชายในสังคม หรือกระทั่งในครอบครัว ที่ทำให้รู้สึกถึงการแบกรับ ‘ภาระ’ มากมายที่เธอไม่ได้ก่อ แต่เป็นเพราะดันเกิดมาเป็นผู้หญิง หากยังดีที่เธอมีสามีที่เข้าใจ และกล้าที่จะเปิดใจยอมรับความจริง ทำให้หนังปิดฉากจบลงได้แบบสวยๆ และมีความหวัง แม้จะไม่อาจทำให้โลกเปลี่ยนแปลงไปได้ในฉับพลันก็ตามที หนังได้การแสดงชั้นดี มาส่งเรื่องที่เป็นงานในแบบเผาหัวช้าๆ ที่ค่อยๆ เพิ่มแรงกระเพื่อมทีละนิดๆ แม้อาจจะไม่มีจุดระเบิดตูมตาม แต่ก็เป็นบางอย่างที่คุกรุ่น เช่นเดียวกับความเป็นจริง ที่เกิดขึ้นกับผู้หญิงบนโลกบนนี้

เมื่อบทสนทนามีชีวิต เลือดเนื้อ และเรื่องราวของตัวเอง แอรอน ซอร์คิน ก็คือแอรอน ซอร์คิน เทพแห่งบทสนทนา เข้มข้น ลุ้นระทึก โดยไม่ต้องมีฉากแอ็คชัน นักแสดงเล่นดีทุกคน และน่าจะมีอย่างน้อยสักชื่อ ที่ไปถึงเวทีออสการ์ ขณะที่เรื่องราวก็คม และซัดตรงเหลือเกิน กับการนำเสนออคติของบุคคลากรฝ่ายยุติธรรม แบบโคตรจะชัด รวมถึงกลเม็ดหลังบ้าน ในการวางการพิจารณาคดีให้เป็นไปตามที่ต้องการ ของไอ้โหม่งที่คุณก็รู้ว่าใคร ตลอดจนความเปราะบาง ในการดูแลและจัดการม็อบ ที่พร้อมจะกลายเป็นสถานการณ์น้ำผึ้งหยดเดียว หรือระเบิดเวลา อยู่ตลอดเวลา

หว่อง กา-ไว พามาพบสองหนุ่มฮ่องกงรักร่วมเพศ ที่ระหกระเหินไปใช้ชีวิตถึง อาร์เจนตินา ที่ด้วยภาษา วัฒนธรรม พวกเขาคือคนนอก ที่ผลิดอกเป็นคนเหงา ส่วนความรักของสองเรา ก็ผิดรูปแบบทางสังคมที่เป็นไป คนหนึ่งคือชายหนุ่มที่มุ่งมั่น ชีวิตมีเป้าหมาย ความรักก็ไม่เพริดไปกับคนรอบๆ ข้าง อีกคนดูเหมือนคนหลักลอย ไม่รู้ว่าทำงานอะไร ชีวิตลอยมาลอยไป และกับความรักก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า ให้ความรักกับอีกฝ่าย เหมือนที่อีกฝ่ายมอบให้หรือเปล่า หากเมื่อไม่มีที่ไป จะกลับมาให้อีกฝ่ายดูแลเสมอ ซึ่งไม่ยากเลย ที่จะรู้สึกว่า ชีวิตของทั้งคู่ไม่อาจจะร่วมทางกันได้ แค่ฉากเปิดเรื่อง ที่พวกเขาเดินทางไปน้ำตกอีกัวซู ก็บ่งบอกทุกอย่างได้ชัดเจน ก่อนจะตอกย้ำด้วยคำพูดติดปากของฝ่ายหนึ่ง หลังเสร็จกิจร่วมรัก “มา… เรามาเริ่มกันใหม่อีกที” ซึ่งชีวิตของเขาก็ไม่ต่างกัน หนังเดินหน้าด้วยงานด้านภาพที่หวือหวา การตัดต่อฉับไว มุมกล้องวูบวาบ ดนตรีและเพลงประกอบที่คึกคัก รู้สึกถึงความรักที่เร่าร้อน จนทำให้ตัวละครที่ถูกเล่าถึง กลายเป็นศูนย์กลางของหนัง ไม่ใช่ผู้เล่า และแสดงศักยภาพของหว่อง กา-ไว ที่นำสไตล์มาใช้ในการเล่าเรื่อง หรือสร้างอารมณ์ รวมถึงบรรยากาศได้อย่างยอดเยี่ยม ซึ่งครั้งนี้ เขาทำให้ผู้ชมได้สัมผัสความรักที่เร่าร้อน ของคนต่างพันธุ์ ในโลกต่างแดน ได้อย่างถึงอารมณ์

sadaos_igให้อารมณ์แบบหนัง Transformers ภาคแรก แต่ในโทนที่เป็นวัยรุ่น และมีความเป็นงานถวิลหาอดีตยุค 80 มากกว่า ดูสนุก สดใส และกลายเป็นงานสำหรับครอบครัว ที่สำคัญหนังให้น้ำหนักกับความสัมพันธ์ของตัวละครได้ดี ทำให้หนังไม่แข็งทื่อ ส่วนฉากแอ็คชันก็ใส่มาอย่างพอเหมาะพอเจาะ⠀ ⠀ It feels like Transformers first film but presents in teen-age look and 80s nostalgia. Fun and lightly in term of a family film. Most important is focusing on character's relationship that makes the movie's not so dull and action scenes are fit with the storyline not too long and not too much.⠀