Karina C.

"Heb je spijt dat je een kind hebt?" "Nee, niet echt, maar als ik terug in de tijd kon zou ik een betere manier vinden om ouderschap aan te pakken." Deze vraag van de echtgenoot en het antwoord van de moeder dekken de lading van deze film. De impact die de komst van een kind heeft wordt vaak onderschat. Vooral voor een moeder is niets meer hetzelfde daarna. Jij niet, je leven niet, je lichaam niet, je relatie niet, je gevoel niet. Amy Adams zet dit prachtig neer. Ze koos ervoor om een "thuisblijfmoeder" te zijn, maar had geen idee waar ze precies voor koos. Dit is voor zoveel vrouwen herkenbaar. Niks roze wolk. Chaos, onzekerheid, geen seconde rust, nooit tijd voor jezelf, het gevoel het nooit goed te doen, het gemis van het leven ervoor en het schuldgevoel dat daarmee gepaard gaat. Denkend dat ze de enige moeder is die zich zo voelt. Ze mist de steun en waardering van haar werkende echtgenoot, maar communiceert niet met hem. Ze vertelt niet hoe moe ze is, hoe zwaar het haar valt, hoe slecht ze zich voelt en wanneer ze hem zegt dat het prima gaat, gelooft hij dat. Tot ze de instorting nabij is. Het is mooi om te zien hoe dit stel gaat praten, hoe de vader begint te begrijpen wat zijn vrouw doormaakt en hoe ze er sterker uitkomen.

I'm a big Marvel fan, but this... The story isn't bad, I liked the connection to Dormammu, magic and the multiverse, but I really got tired of the Riri character. This girl is supposed to be brilliant, but all we see is her making selfish, stupid choices (right till the end), breaking rules, rolling her eyes at anyone who tells it to her straight as it is and who just never learns. I would like to see more of Zelma, though. Who knows what the next spin-off will bring.

(Mogelijke spoilers!) Genoten van deze serie, ik begrijp degenen die negatieve reviews geven niet zo goed. Ik las dat de karakters van Louise, David en Rob als "vlak" worden beschreven en dat hun keuzes en handelingen niet geloofwaardig zijn. Het tegendeel, juist. Adèle en David waren ooit dolverliefd op elkaar. Adèle was 17 toen ze haar ouders verloor in de brand (later ontdekken we hoe diep schuldig ze zich daarover voelde en waarom) en David was begin 20 en studeerde hard om dokter te worden. Adèle leefde een beschermd leven in een gouden kooi en na de brand kwam ze wederom terecht in een afgeschermde omgeving. Ze was lief, naïef, jong, mooi en steenrijk. En ze heeft een geliefde, iemand die op haar wacht en die voor haar zorgt. Geen wonder dat ze in de inrichting de aandacht trekt van Rob, een homoseksuele heroïnejunk uit een arme wijk. Hij zegt dat hij van Adèle houdt, maar hij houdt vooral van wat ze voor hem is: een droom van hoe het leven ook kan zijn, alles wat hij zou willen hebben en zijn. Dat hij zich blind staart daarop blijkt wel uit het feit dat Adèle hem er fijntjes aan moet herinneren dat haar ouders verbrand zijn. De zus van Rob noemt hem ergens in de serie een enorme klootzak en dat blijkt hij ook te zijn. Hij verraadt Adèle, die hem blind vertrouwt, op de ergste manier mogelijk zonder er ook maar een moment rouwig om te zijn. David leeft, op het moment dat hij Louise ontmoet in de bar, inmiddels al jarenlang samen met Adèle, maar is doodongelukkig omdat hij in niets meer het meisje herkent waar hij ooit gek op was. Natuurlijk vraag je je af waarom hij dan niet weg gaat bij haar, maar zo simpel zijn de zaken niet. Het meest tragische van David: Adèle heeft hem ooit proberen te vertellen wat haar bijzonder maakt, maar David is een man van ratio en heeft nooit iets willen weten van haar gave. Had hij met een open mind naar haar geluisterd en haar geloofd, dan had hij kunnen bevatten en inzien wat er precies gaande is.. Maar helaas. Hij sluit zich ervoor af en verdoemt zich uiteindelijk tot een leven dat zich zal blijven herhalen en herhalen... Louise komt op het eerste gezicht over als een gescheiden, lieve, kwetsbare en gekwetste vrouw, die al haar liefde en energie aan haar zoontje geeft, maar die zich eenzaam voelt. Ze heeft nachtmerries, ze slaapwandelt en het is geen wonder dat ze van haar sokken geblazen wordt door David en later ook door Adèle. Natuurlijk voelt ze zich schuldig, haar beste vriendin waarschuwt haar en ze slaat die waarschuwingen in de wind, wat uiteindelijk leidt tot haar ondergang. Wanneer je eenmaal weet hoe het precies allemaal zit geeft het kippenvel om te beseffen dat Louise als een lam naar de slachtbank is geleid, niets was toeval. Verliefdheid maakt blind, alleen pure liefde ziet de waarheid. Ik had graag een vervolg willen zien van deze serie als zoontje Adam volwassen is en op zoek gaat naar de waarheid.

Genoten! Boeiend, af en toe compleet absurd, veel details en natuurlijk een rechercheur met eigenaardigheden, altijd een goed recept voor een “whodunnit”. Ik hoop op een tweede seizoen om haar weer in actie te zien.