Saeed Enteghal

Reviews and other content aren't verified by Google

صحبتی در مورد سریال: آرکین از روی بازی آنلاین League of Legends ساخته شده که خوب من متاسفانه تا به الان این بازی رو تجربه نکردم و این خودش نوید اینو می‌ده که کسانی هم که بازی رو تجربه نکردن می‌تونن نهایت لذت رو از سریال ببرن. دنیای سریال در شهری روایت می‌شود که در آن اختلاف طبقاتی بیداد می‌کند طوریکه شهر به دو بخش تقسیم می‌شود: بخشی برای اشراف زادگان و بخشی که خلافکاران و طبقه پایین دست جامعه در آن زندگی می‌کنند. سریال داستان وای و خواهر کوچک‌ترش پاودر رو روایت می‌کنه که ساکن طبقه پایین دست جامعه هستن. داستانی پر فراز و نشیب از عشق، نفرت، خشم، غم، طمع، تبعیض و پرررر از دیوانگی. بیشتر از این چیزی از داستان نمی‌گم چون قطعا تجربه تونو از سریال خراب میکنه! انیمیشن سازی و کارگردانی توی این سریال به بهترین نوع خودش انجام شده یه سری سکانس ها و لحظات سریال به قدری چشم نوازن که دوست داری بزنی عقب و دوباره ببینیشون. توی تیتراژ آغازین سریال از ترک Enemy از Imagine Dragons استفاده شده که به شدت عالیه. به جز این برای هر قسمت سریال یک موسیقی با کلام اورجینال نیز ساخته شده که تقریبا همشون جاهایی که پخش می‌شن به خوبی روی تصویر نشستن. پیشنهاد میشه اگه اهل آهنگای خارجی هستید آلبوم موسیقی این سریال رو حتما دانلود کنید و گوش کنید. به جرئت میتونم بگم که سریال آرکین بالاخره تونست طلسم بد شدن فیلمای ویدیو گیمی رو بشکنه و به نظرم بهترین اثری که تا به حال از روی ویدیو گیم ساخته شده رو تحویلمون بده. دیدن این سریال رو به همه‌ی دوستدارای ویدیوگیم، دوستدارای سینما، انیمه بازا و در کل به همه توصیه می‌کنم.... از دستش ندید.

بسیار بهتر از نسخه‌ی ۲۰۱۷ بود. این فیلم شخصیت‌ها رو بهتر معرفی می‌کنه، روابط رو بهتر جلو می‌بره و سیر داستان داخلش منطقی و معقوله و همچنین خط‌داستانی‌ای که توی بتمن علیه سوپرمن ایجاد شد رو ادامه می‌ده. شخصیت استپن‌ولف بسیار بهتر پردازش شده و بازگشت سوپرمن هم خیلی ملموس‌تر و بهتره. صدالبته که اکشن بهتری هم داره.

امروز فیلم آقای چرچ رو دیدم و برام خیلی جالب بود که بعد مدت ها دیدن فیلم های به درد نخور چند روزی هست که دارم فیلم های جالب میبینم و سعی میکنم اینجا یکم در موردشون صحبت کنم. پیشنهادم اینه حتما اول فیلم رو ببینید و بعدش این متن رو بخونید. بخشی از فیلم که مادر به دخترش در مورد بیماریش صحبت نکرد خیلی برام جالب بود و من رو به این فکر فرو برد که آیا اینطور اتفاق و بیماری اگه درگیرش بشم برای اطرافیانم بیان میکنم یا نه؟ اصلا در فرهنگ ما نگفتن اینطور بیماری و نگه داشتن این موضوع به صورت یک راز جا افتاده هست یا نه؟؟؟ من که بعید میدونم. این معنیش چیه؟ استقلال شخصیتی کمتر؟؟؟ سکانس جالب بعدی اونجایی بود که توی حموم دختر داشت مادر بیمارش رو میشست. یار جدایی نادر از سیمین افتادم با اون سکانس خاصش… دختر سرشار از خشم بود و خشم رو نمیتونست تحمل کنه… توی مشکلات همه ما خشمگین میشیم که روش های مختلفی برای تخلیه خودمون از اون خشم ها داریم. به نظر من بهتره قبل از خشمگین شدن به روش هامون کمی در آرامش فکر کنیم. بخش بعدی باردار شدن بود که حس خوبی به من نداد چون با خودم گفتم چرا باید حالا تو این اوضاع اصلا این بچه رو نگه داشت!!!! اما دقیقا صحنه آخر فیلم Mr.Church تمام این حس بد رو جبران کرد( لطفا با دقت آخرین ثانیه های فیلم رو ببینید). بخش بعدی که توی فیلم جالب بود تغییر اخلاق های دختر بعد از مهاجرت بود که برای خودمم اینجور اتفاقی افتاده و خیلی تجربه جالبی هست که به نظرم توی راه پختگی هر کسی به اون نیازمنده و مهم ترین بخش فیلم شخصیت آقاق چرچ بود که چقدر درون گرا و چقدر مواظب و استایل زندگی جالبی داشت، هر چند که در کودکی ضربه خورده بود( با توجه به سکانس هایی که مست میرسید خونه و به پدرش حرف های نزده رو میزد) اما واقعا چیزای جالبی رو برای جایگزینی اورده بود توی زندگیش که یکیش همین استایل جالب زندگیش بود.