Mohammad Reza nahvizadeh

فیلم برادران لیلا، آخرین اثر سعید روستایی، کارگردان با استعداد و جوان ایرانی است. محوریت فیلم از چند جهت قابل بررسی است. نخست اینکه شاید بر خلاف ظاهر رئال فیلم نتوان‌ آن را به عنوان سمبلی از یک خانواده باورپذیر ایرانی درنظر گرفت و لذا فیلم در دسته سورئال تقسیم بندی می‌شود. اینطور به نظر می‌رسد کارگردان به دنبال داستانی بوده است که با در نظر گرفتن شرایط کنونی جامعه ایران و عواقبی که ممکن است برای خود و سایر عوامل فیلم ایجاد بشود،به صورت سمبلیک و نمادین ، واقعیت جامعه کنونی ایران و تضاد آن با رژیم حاکم را به نمایش درآورد. صحنه های فیلم شاید به عنوان یک‌اثر رئال باور پذیر نباشند، ولی شاهکاری برای تمثیلی از جامعه کنونی ایران است. پدری که بزرگ نیست ولی تلاش می‌کند به هر قیمتی بزرگی به دست آورد. حتی با سلاخی خانواده و فرزندان و آینده خود. عقده ای که پس از سال ها سرخوردگی و نادیده شدن، فرصتی برای خالی شدن یافته و حس بزرگی را به بهایی گزاف برای زمانی کوتاه به ارمغان میاورد. پدر نماد رهبر و حاکمیت‌ فعلی است و تلاش دارد اصرار به پذیرش هیبت پوچ و پوشالی خود نماید، حال آنکه خود میداند به ضرر خود و خانواده است. مادر نماد قشر ترسوی جامعه که به هر قیمتی سر به زیر حاکمیت میاورد علیرضا نماد قشر خاکستری جامعه که سرخورده و ناراحت است ولی جرات تغییر را ندارد و لیلایی که یک تنه از حق خود دفاع می‌کند ، سیگار میکشید، اشک میریزد و سعی در تغییر دارد. فیلم پر از نمادهایی که ذهن مخاطب را به مواردی که مد نظر کارگردان است سوق می‌دهد، ولی شاید با اندکی تامل بیشتر بر فیلمنامه، برخی از صحنه هااز جهاتی باورپذیر تر ‌تاثیر گذارتر اجرا میشدند. شاید در این صورت شاهد بازی بهتری از نوید محمدزاده در این فیلم بودیم و برخی از صحنه های گنگ فیلم جهت گیری بهتری پیدا می‌کردند. البته باید این موضوع را هم در نظر گرفت که شاید کارگردان مجبور بوده است در برخی موراد با احتیاط بیشتری حرکت کند. کما اینکه حاکمیت حتی همین اثر سمبلیک را تاب نیاورد و ۶ ماه زندان ثمره این فیلم برای کارگردان بود. در مجموعه فیلمی زیبا و تاثیرگذار و در حد و اندازه های سعید روستایی بود.