TOP ALBANIA RADIO

”The Son” duket si tasqebap mbas shijes që na la “The Father”. Filmi i dytë i Florian Zeller është larg kompleksitetit të së parit, dhe për këtë nuk ja lëmë dot fajin protagonistit Hugh Jackman. Kritikë. Kur kam parë trailerin e këtij filmi, si baba djemsh, isha shumë shumë kurioz për ta parë. Drama që paraqitej aty ishte një nga frikërat më të mëdha të një prindi. Të them të drejtën nuk ma shtoi kuriozitetin as protagonisti dhe as nuk e vura re se kush ishte regjisori i filmit. Kur i erdhi dita për ta parë u ngazëlleva prej regjisorit; i njëjti i filmit “The Father” (Anthony Hopkins) një dramë e jashtëzakonshme që e çoi Florian Zeller në majat më të larta të kinemasë botërore, deri në Oscar-ët e 2021 ku Hopkins në moshën 83 vjeçare morri statujën e tij të dytë duke u bërë kështu aktori më i moshuar që vlerësohet me një çmim Oscar në kategorinë "Aktori më i Mirë Protagonist". Ngazëllimi zgjati pak sepse “The Son” as nuk i afrohet gjenialitetit të debutimit të Zeller në kinema. Njësoj si “The Father” edhe “The Son” është përshtatur për ekranin e madh (e të vogël) nga një shfaqe në teatër e shkruar nga Zeller. Drama flet për një baba të suksesshëm në biznes - Peter (interpretuar në mënyrë fantastike nga Hugh Jackman) i cili përpiqet të kuptojë problemet mendore të djalit të tij adoleshent nga martesa e tij e mëhershme. Por sado i zoti që është Jackman, në vetëm një skenë të shkurtër Hopkins e terr ekranin me ligësi dhe urrejtje. Sidoqoftë nuk është ky problemi pse “The Son” është i thatë në përcjelljen e tij, gati gati bazik. Drama sado e fortë është e treguar në mënyrë aq lineare sa e bën atë të zakonshme, absolutisht jo të krahasueshme me “The Father”. Një nga arsyet mund të jetë që historia tregohet me sytë e të rriturit dhe jo atij që po e vuan dramën - Nicholas (Zen McGrath - një prerje e Timothée Chalamet alla AliExpress). Zeller përpiqet të rrëfejë përmes kuadrit të tij se si trishtimi përndjell largim, se si ka një tërheqje të pavullnetshme nga gropa e thellë dhe e errët e depresionit duke e bërë izolimin gati të pashmangshëm në mënyrë të vullnetshme. Filmi në thelb është një odise e të gjithë personazheve për katarsis. Ky i fundit gjithmonë ka një çmim, dhe çmimi që duhet të paguajnë të përfshirët në këtë histori është i vështirë, në mos i pamundur për t'u kapërdirë. Njësoj si Nicholas nuk pranon dot që prindërit e tij nuk janë më me njëri tjetrin, Peter nuk pranon dot që jeta e ktheu në një pasqyrim të babait të tij të urryeshëm, Kate (Laura Dern), ka pranuar vetëm mungesën fizike të ish-bashkëshortit por nuk e pranon dot humbjen e gjithëanshme të tij. Përtej të gjitha mangësive të "The Son" filmi hap tema të rëndësishme të kohëve që po jetojmë dhe bën një punë të shkëlqyer të shfaqë në ekran të gjitha sfumaturat e të jetuarit pa i kuptuar më të rinjtë në momentet e tyre më të vështira dhe kur kanë kanë nevojë më shumë. Po aq edhe pamundësinë për t'i ndihmuar ata ashtu siç do të donim. Mirëpo të vjen keq që përbërësit që e bëjnë një film të mirë, ose nuk janë aty, ose janë përzierë gabim duke e bërë "The Son" të ngjashëm me "Extremely Loud & Incredibly Close" (2011), nga traileri tek filmi - shumë zhurmë për asgjë.

“Close” Për miqësinë pakthyeshme të fëmijërisë në një dramë zemër thyese. Kritikë. Në një epokë ku çdo marrëdhënie priret të seksualizohet, Dhont kërkon të luajë kordat e agonisë edhe në një raport të pafajshëm mes dy fëmijëve. Dy fëmijë të interpretuar në mënyrë fantastike nga Gustav De Waele dhe Eden Dambrine që janë Rémi dhe Léo. Filmi që pati premierën dhe mori çmimin e madh (Grand Prix) Majin e kaluar në festivalin e Kanës. (Palma e artë i shkoi filmit që garon për Oscar-ët e të dielës “Triangle of Sadness” nga Ruben Östlund) ka gjithashtu për protagoniste dy aktore të jashtëzakonshme në rolet e mamave; Sophie - Emilie Dequenne (Fituese e Palmës së Artë në 1999 kur ishte vetëm pak me e madhe se djemtë protagonistë të “Close”, me “Rosetta” (Vëllezërit Dardenne) dhe Nathalie (Léa Drucker). Rémi dhe Léo janë të pandashëm nga njëri tjetri. Çdo moment të ditës janë bashkë. Léo është praktikisht pjesë e familjes së shokut të tij. Një shok të cilin e adhuron. Kur nis shkolla rrethanat shoqërore i bëjnë të kuptojnë intensitetin e marrëdhënies së tyre; shoqet e tyre të klasës i mendojnë (pa të keq) si një çift. Kjo do të krisë diçka mes tyre, përgjithmonë. Çfarë ndodh më pas është një vërshim i pjesës më të keqe të jetës dhe llogarive që çdo pjestar i historisë duhet të bëjë me të. Të rriturin bëhen si fëmijë, fëmijëve i duhet të rriten parakohe. Çiltërsia me të cilën regjisori ka xhiruar secilën skenë është mbreslënëse. Kuadri është herë i mbushur me ngjyrat e ndezura të pasionit dhe herë me sfumatura të bezhës dhe grisë si alegori të depresionit. Dinamikat mes personazheve janë të ndërtuara aq mirë, siç nuk ndodh shpesh. Edhe pse fokusi i filmit është marrëdhënia e dy shokëve, e më pas nënave të tyre mes njëra tjetrës dhe me fëmijët e tyre nuk do ta harroj kurrë një skenë të babait të Rémit i cili në dy skena gjithsej në të gjithë filmin kthehet në një nga figurat më emblemantike. Emblematike është kjo histori, e cila zhvillohet në vijën e hollë, shpesh të padukshme të atyre viteve që ndajnë fëmijën nga të rriturit. Një histori zemëruese, nerv-ngritëse por e ndershme deri në gjenezë. Regjisori 32 vjeçar Lukas Dhont, i cili në vetëm dy filma ka arritur të tërheqë vëmendjen e publikut dhe kritikës do të duhet të mendohet për këndin e kësaj historie e cila përballet me peshën e komunitetit LGBT. Shumë e kanë cilësuar filmin si shumë të ashpër për kohët që po jetojmë; një film i cili mund të kishte kuptim para dhjetë apo pesëmbedhjetë viteve. Filmi është i dhunshëm emocionalisht. Humbja e një miqësie është po aq e rëndë në mos më shumë se ajo romantike, aq më shumë akoma kur faktorizon moshën e protagonistëve. Për një 13 vjeçar humbja e një miqësie është e ngjashme me humbjen e diellit në mëngjes. Sfilitja për të gjetur fjalët për të shpjeguar humbjen është e lexueshme në sytë e Léo-s në çdo skenë. Sy që me siguri do i ngjajnë të tuve, nëse në përfundim të filmit do gjendeshe përpara një pasqyre.

“Sharper” - Një film që hiqet më i zgjuar nga ç’është. Kritikë. Shikon trailerin dhe mendon, ky është filmi që doja. Sebastian Stan luan një mashtrues të quajtur Max, që së bashku me të dashurën e tij, Madeline (Julianne Moore), godasin të krimburit në para duke i zgrapur çdo gjë që kanë. Në një moment dobësie të të dyve, pjesë e skemës bëhet Sandy (Briana Middleton), e cila pasi mëson hilet e zanatit zë në grackë një pinjoll të një familje të kamur, edhe pse në dukje një djalosh i thjeshtë - Tom-in (interpretuar nga Justise Smith). I treguar në një formë shumë origjinale filmi i Apple TV + dhe A24, arrin fillimisht të të bëjë përshtypje pozitive duke të shkrehur plotësisht në aktin e tij final. I shkruar nga Brian Gatewood dhe Alessandro Tanaka, filmi ka një lloj hijeshie që e bën joshës që në shikim të parë. Max-i i Stan-it është çarmatosës, një burrë me vetbesim të tillë mund ta kemi parë vetëm në Big Brother edhe pse nga eleganca mund të jenë vite dritë larg. Skenat e tij të vënë në një lloj parehatie, por nuk mundesh të mos tërhiqesh prej tyre. Sandy, e ngrohtë dhe empatike shpesh shërben edhe si busulla e shikuesit, duke mishëruar eksitimin e një vjedhjeje të pacipë dhe dallimiin mes të mirës e të keqes. Max, Sandy dhe Tom janë mjaftueshmërisht të komplikuar për ta bërë filmin e mprehtë, të tillë - Madeline e bën atë një lëmsh e li të panevojshëm. Të kuptohemi kjo nuk ka fare të bëjë me lojën e Julianne Moore e cila dominon çdo skenë ku ndodhet. Në një rrjet tubacionesh kaq të koklavitura, një koklavitje më tepër nuk i sjell asgjë të mirë filmit. Është shumë e vështirë në një film të krijosh thellësi të një marrëdhenieje aq më shumë rritet vështirësia kur marrëdheniet bëhen më shumë se dy. Fundi i sheqerosur e bën filmin nga një thriller interesant në start në një melodramë me prejardhje orienti. Thrillerat e krimit janë gjithmonë e më pak të zgjuar në vitet e fundit, e kjo ndodh kryesisht prej konkluzioneve që ata kanë. Qëllimi i një thrilleri nuk është i njëjti i një komedie romantike. Potencialisht “Sharper” mund të ishte një thriller dinamik me një fund befasues. Fundi është dështimi i tij më i madh. Estetika e fotografisë dhe tregimi jo linear e bëjnë filmin një mundësi të çuar dëm. Mashtruesit nëpër filma, programe televizivë e më pak në jetë, janë tërheqës e interesantë. Po aq interesante janë edhe lidhjet treshe - si në rastin e ndjenjave të katër personazheve të filmit - skena të cilat shpesh shterrojnë shpejt - për t’i dhënë më shumë hapësira zgjidhjeve afër-mendjes. Filma si “American Hustle”, “Catch Me If You Can” apo “Oceans Trilogy” të shijojnë nga trilli eksitues i t’ia dalit me mashtrimin tënd! Të bësh një krim për të cilin nuk dënohesh. “Sharper” zgjedh të bëjë totalisht të kundërtën e kësaj duke i lodhur kryesisht 40 minutat e fundit të tij. Fundi është jo vetëm i parashikueshëm por edhe i lodshëm. Një histori e errët dhe e ogurzezë në nisje, ka një fund me kordele të kuqe. Robin Hood-ët e Hollywood-it janë heronj po aq sa anti-heronj. Nuk e di se cili ka qënë qëllimi i mprehtë i “Sharper”, di vetëm që nuk është i duhuri.

Vula vizuale e Del Toro-s është e pa-ngatërrueshme, po aq e fuqishme sa ajo e kolegëve Tim Burton apo Wes Anderson. Aftësia e tij për të të lënë gojëhapur vazhdon të ketë të njëjtin intensitet. Që prej "Pan's Labyrhinth" edhe pse ai e ndan karrigen e regjisorit me Mark Gustafson, Pinoku i Netflixit është një prej filmave më personalë dhe më të arritur të Del Toro-s. Skenari i filmit injoron një pjesë edhe më të madhe të tekstit të Collodi-t nga ai i Disney-t dhe e sjell historinë në mesin e shekullit të 20, duke ndërfutur tema të forta si Europën mes të dy luftërave të mëdha, spektri i fashizmit, frikërat e fëmijërisë, bota e përtejme dhe pikëtakimet e saj me botën e të gjallëve e kthejnë këtë film në një arritje sublime të regjisorit i cili ka shkruar edhe skenarin. Në këtë rrëfenjë, Geppetto - punuesi i përulur i drurit (David Bradley) ka një djalë të vërtetë që e humb prej bombardimeve të luftës së parë botërore. Vite më vonë, i dehur, ai krijon një marjonetë druri (Gregory Mann), prej dëshpërimit dhe faktit që nuk bënte dot paqe më realitetin - me një prekje prej Frankeshtajni. Pema e pishës që ai përdor ishte shtëpia e karkalecit Sebastian (Ewan McGregor), një rrëfimtar i cili po bëhej gati për të shkruar librin e jetës së tij. Ai do të bëhej dëshmitari i momentit kur zana (Wood Sprite - interpretuar nga Tilda Swinton) do të sillte Pinokun në jetë. Pinoku është i ndryshëm kryekëput nga Carlo, duke dëshpëruar Geppetton e duke e bërë këtë të fundit të pendohet për faktin që e gdhëndi. Del Toro këtu bën një zgjedhje të ndryshme nga të gjithë paraardhësit e tij, ai nuk e përfundon Pinokun, e lë ashtu, si gjysmë të përfunduar. Pamja e tij e jashtme është në një kuptim zgjatim i karakterit dhe botës së tij të brendshme. Pinoku sfidon çdo simbol dhe situatë që i hidhet nga Del Toro. "Pse njerëzit e duan këtë por jo mua?!" … pyet ai përpara një statuje prej druri të Jezu Krishtit. Një frazë kjo që rri me ty edhe në përfundim të filmit. Konti Dhelpër (Christoph Waltz), një drejtues i ndyrë cirku dhe Podesta (Ron Perlman), një zyrtar fashist, mundohen njëzëri ta nënshtrojnë marjonetën për interesat e tyre. Por kjo është e pamundur sepse djali prej druri e ka të pamundur të mos marrë ankarinë me vete ngado që shkel. Afër Duçes (Musolinit), në barkun e balenës apo në botën e përtejme. Ky nuk është një film për fëmijë - pavarësisht personazhit. Satira e përdorur si dhe shtresat e shumta të humorit të zi indikojnë për një histori kushtuar një publiku të rritur. Alexandre Desplat ("The Shape Of Water") bën një punë të shkëlqyer me muzikën që ndjek filmin, e cila është po aq magjike sa imazhi i filmit. Teknikisht dhe artistikisht ky film është absolutisht një vepër arti! Sipërmarrja e përdorimit të stop-motion-it është po aq titanike sa Avatari - edhe pse nuk bërtitet. E në fakt është aftësia e regjisorit të mos lërë artin të humbasë në teknikalitete. Sepse, mbase filmi, nuk arrin dot të përmbushë të gjithë qëllimet e tij, por mund të them me plot gojën që është Pinoku më i mirë i realizuar ndonjëherë.

"Venom: Let there be Carnage" Si të shpërdorosh Tom Hardy-n, Woody Harrelson dhe Michelle Williams në tre lëvizje. Kritikë. Si fillim bëj një vazhdim të "Venom" (2018), tërësisht të panevojshëm. Bota e superheronjve të ekranit të madh sa vjen edhe shtohet. Dikur nuk kishte kohë për më shumë se disa syresh, por tani edhe personazhet më tretësore të librave komik po marrin filmat e tyre me buxhet të madh. Rregullat po shkruhen dhe ri-shkruhen në një përpjekje për të mjelë xhepat e kinema-dashësve. Në 2018, të gjithë kuriozët e panë Venom, disa prej Tom Hardy-t disa prej Michelle Williams, disa për arsye të tjera, dhe duhet ta pranojmë, ishte argëtues; Ishte ironik me filmat e superheronjve duke qënë vetë një i tille, me një kast fantastik aktorësh, Williams, Riz Ahmet, Jenny Slate dhe Melora Walters që shoqëronin historinë e gazetarit Eddie Brock [Tom Hardy] i cili bashkëjeton në të njëjtin trup me alienin/përbindësh Venom. Dhe mbas suksesit të hatashëm në salla, 850 milionë dollarë në të gjithë botën, regjisori që ja doli të kthente një film të zhanrit në masiv, Ruben Fleischer, u zëvendësua nga Andy Serkis. Serkis dhe skenaristi i rikthyer Kelly Marcel kanë ruajtur lehtësinë e filmit, por kanë humbur thuajse çdo gjë tjetër. Protagonisti, Tom Hardy, përpiqet me mish e me shpirt të justifikojë pagesën e tij të kripur për filmin. Duke mos ju kërkuar shumë psikopati në lojën e tij, shpesh pengohet në budallallëk. Pa dashur të tregojmë shumë nga konflikti i ri i filmit i cili mund të jetë parë nga shumë prej jush, si një nga highlight-et e vitit të shkuar dinamika e Venom/Eddie-t nis të bëhet një gjellë e cila ka ndenjur gjatë jashtë në pjatë e ka filluar të ftohet. Një nga skenat më të ‘veçanta’ është ajo e deklarimit të Venom - ose siç quhet ndryshe coming out. Edhe pse materiali është i shkurtër dhe ambig skena e vendosur në një festival të LGBTQIA e tregon personazhin në një hije tjetër duke ja shtuar kompleksitetin. Hardy, ndërkaq, është i pambështetur nga aktorët e tjerë (shumë të talentuar) të cilët thjesht janë paguar mjaftueshëm sa për një shtëpi plazhi duke e patur mendjen më shumë aty sesa tek modelimi i personazhit të tyre që në tërësi është i cekët. Edhe pse Harrelson thërret disa nga elementët e hitit të tij të 1994 “Natural Born Killers” (Oliver Stone), marrja e tij për rolin e Cletus Kasady tingëllon e gabuar. Williams nga ana tjetër duket sikur fle gjumë në skenat e pakta që ka, dhe vjen në një fund gjithë xixa-buba por fare pa energji. E mira e filmit është se është i shkurtër. Më shumë se “Le të bëhet Kasaphanë” (Let there be cargage) Serkis ka kuptuar (dhe mirë ka bërë) që “Le të jetë i shkurtër” ose më mirë akoma “Le mos ketë më fare”.

“The Fallout” E bukura është në thjeshtësinë e tij. Kritikë. Jenna Ortega dhe Julie Bowen janë protagonistet e një drame të rëndë. Nënë e bijë eskplorojnë shtresat e shumta emocionale të shokut dhe çdo gjëje që ndjek viktimat dhe të mbijetuarit e një nga realiteteve më të trishta me të cilin ndajnë ditët amerikanët. Edhe pse mund të duket si film predikues, apo jo origjinal, debutimi i Megan Park në metrazh të gjatë, është shumë i saktë në tregimin e dhimbjes së fortë e të çuditshme mbas një traume si ajo e filmit, aq më tepër nga një grup adoleshentësh. Ortega interpreton Vada-n, një 16 vjeçare shumë “chill” e cila ndodhet në një tualet të shkollës së saj bashkë me Mia-n (Maddie Zeigler) dhe Quinton (Niles Fitch), kur dëgjon krismat dhe klithmat e moshatarëve të saj të tmerruar. Kjo eksperiencë që ata ndajnë me njëri tjetrin i afron në mënyrë intense dhe konfuze, në të njëjtën kohë që Vada largohet nga prindërit e saj (Julie Bowen dhe John Ortiz) motra e vogël, Amelia (Lumi Pollack) dhe miku i zemrës Nick (Will Ropp), i cili dhimbjen e tij e kanalizon në aktivizëm kundër përdorimit të armëve. Ndryshe nga ai, Vada kyçet në vete. Ortega vulos rolin me një lojë që nuk kalon dot pa e vënë re. Impulsiviteti i saj, bizzarr dhe qesharak ndërsa bën paqe me atë që i ndodhi është kaq realist sa është e pamundur mos ndjesh dhembshuri edhe pse realiteti i saj mund të të duket i largët. Kimia që ajo ka në ekran me Fitch dhe Ziegler sjell një balancë delikate. Gjella me kripë dhe kripa me karar thotë populli, dhe në këtë film çdo gjë është në masën e duhur, si për shembull skenat dialogjeve të Vada-s me terapisten e saj, luajtur nga Shailene Woodley (“Big Little Lies), e cila shfaqet pak e saktë. Park thekson realizmin e saj me një stil regjisorial ‘low key’ (minimalist), me imtësira si një tabelë “Black Lives Matter” në një dritare periferie, apo plane poetike që i rrinë aq për shtat një filmi që tregon për gjeneratën ‘Z’. Jo të gjitha linjat e narrativës përmbyllen mbase për shkak të ngjarjeve aktualeve që “The Fallout” trajton, ose mbase ngaqë trauma nuk zhduket si me magji, mbase nuk zhduket kurrë, rritet dhe evoluon, e kemi gjithmonë si hije mbas vetes.

“Squid Game” Hit-i i Netflix na tregon gjëra që i dinim po me ca gjak më shumë, një lloj mos bëj si bëj unë po bëj si them unë në koreançe. Kritikë. Në botë ai ka qënë kryefjala e javëve që lamë pas, në Shqipëri, përzjehet me një tjetër lloj loje, Big Brother Vip, madje ka nga ata që u ngatërrohet në kokë njëra me tjetrën. Nëse nuk e keni parë ende mirë është mos ta lexoni këtë artikull që të mos ua prishim eksperiencën. Ajo që ju merr vëmëndjen parëz tek “Squid Game” (kuptohet pasi të keni kaluar pengesën e gjuhës - seriali është një prodhim i Koresë së Jugut, dhe personazhet flasin gjuhën koreane) është skenografia dhe kostumografia, e cila është gjithashtu një fenomen memesh nëpër rrjete sociale. Imagjinoni një distopi që bën bashkë “The Prisoner”, “The Handmaid’s Tale” dhe “Money Heist”. Shpërndarja e gjërë e meme-ve mund të jetë edhe një faktor se pse seriali u kthye në viral pak ditë pas daljes në streaming, më 17 Shtator. Arsyeja tjetër se pse shikuesit vërshuan me miliona për ta parë (kryesisht të rinj në kufij të adoleshencës) ishte sepse historia bazohej në një lojë. Kumari për të fituar një shifër marramëndëse këtu bëhet me jetën e të zgjedhurit janë ata që me kumarin, borxhet, gënjeshtrën dhe mashtrimin kanë raporte të afërta. Ata që zgjidhen dhe sekuestrohen nga një organizatë e mistershme kanë dy të përbashkëta: e para e duan bixhozin dhe e dyta janë në borxhe deri në fyt, aq keq sa kanë humbur ose po humbasin familjen, miqtë, vendin e tyre në shoqëri. Pasi dërgohen në një ishull të izoluar ata detyrohen të luajnë lojëra fëmijësh kundër njëri-tjetrit, me një ndryshim të vogël. Ai që humbet vritet! Kur themi lojëra fëmijësh, kemi parasysh tërheqje litari, ngriva shkriva, gjëra si këto. Kur themi vritet, kemi parasysh atë kapitalen që të merr jetën - nga breshëri plumbash - tek rënie nga 100 metra lartësi. Gjashtë lojërat e serialit shpërndahen në nëntë episode që kombinojnë “Survivor” me 12.7-tëshin. Por në fakt çfarë është “Squid Game”? Pasi përtyp skenat gjakatare dhe planet e mrekullueshme të skenografisë, seriali nuk është gjë tjetër veç një melodrame të stërdëgjuar dhe tejet të parashikueshme. Bërthama e lojtarëve duket sikur kanë dalë nga qindra filmat me luftë të Hollywood-it. Kemi liderin e fortë e të urtë, të panjohurin me huqe, rrugaçin e dhunshëm, të moçmin e mençur dhe naivin e paqtë, surrogatin që lidh shikuesin me historinë. Të gjithë vdesin në rradhën që do duhet të vdisnin. Edhe personazhi më misterioz i serialit - The Front Man kuptohet shpejt se kush është. Madje edhe ai që do duhet të ishte i miri që kthehet në të keq nuhatet nga një kilometër larg, gjë që është për të ardhur keq.

“Paw Patrol: The Movie” Filmi i parë i serialit të famshëm është një hit i menjëhershëm! Kritikë. Ndërsa shumë prej filmave të animuar për fëmijë kontrabandojnë vlera të rriturish në përmbajtjen e tyre, në një përpjekje (mbase) për të argëtuar edhe prindërit që shoqërojnë fëmijët në sallat e kinemave filmi i parë i suksesit të animuar Patrulla e katër-putroshëve është vetëm për fëmijë, pra tip 4 vjeçarët mund të kënaqen, ka zero ironi. Për ata që nga dëshira ose pamundësia i lënë fëmijët e tyre që në moshë të vogël të përdorin teknologjinë (telefonat e zgjuar, iPad-et etj) varianti serial i Paw Patrol është një dado fantastike - nuk ke pse ta vrasësh mendjen për ndonjë skenë me dy kuptime apo gjuhë të rriturish; në kinema fëmijët duhen shoqëruar - jo se ndryshon filmi nga seriali - por sepse nuk shkojnë dot vetëm. (mbase mund të shkonin vetëm, nëse kinemaja do ishte në katin e parë të godinës ku ke shtëpinë dhe ti ke një feed të kamerave të sigurisë) Filmi ka regjinë e Cal Brunker. Imazhet e gjeneruar nga rendera kompjuterikë janë plot jetë e shprehi, diçka që shihet tek sytë e personazheve, të vjetër e të rinj, si për shembull Liberty - një qenushe rruge e cila do të bëhet ndihma më e madhe e skuadrës në misionin e tyrë të rradhës në qytetin e aventurave. Qyteti tashmë është nën zgjedhën e kryebashkiakut më të tmerrshëm e të paaftë që mund t’ju kenë zënë sytë - Humdinger - për ata që shohin serialin një personazh i famshëm. Po ashtu një nga qenushët më të pëlqyer të Patrullës Chase (zëri i Iain Armitage) do të kalojë një krizë identiteti kur niset për në qytetin që i kthen kujtime të këqija. Sigurisht ata që janë mbi 6 vjeç mund të bëjnë disa pyetje ndërsa janë duke parë filmin. Si ka mundësi që nuk rriten qenushat pavarësisht viteve që kalojnë? (Chase shpëtohet kur ishte këlysh i vogël nga Ryder, por tani kohë më vonë është prapë këlysh.. hmm) Si ka mundësi që Nick Fury i Paw Patrol - Ryder, shefi i tyre, po ashtu ngel po aq i ri, a thua se i ka zënë ndonjë mallkim i M.Night Shyamalan… Si ka mundësi që pavarësisht sa i paaftë dhe i tmerrshëm është kryebashkiaku Humdinger, nuk ka një njeri tek bashkia e Qytetit të Aventurave që ti thotë që po gabon ose ta ndalojë në budallallëkun e tij? Si ka mundësi që kryebashkiaku të ngjan (po shumë ama) me kryebashkiakë ose politikanë prej mishi e kockash? (A ngjan me të Tiranës duhet ta shihni filmin e ta vendosni vetë) E ndërkohë që ti, i rrituri, vret mendjen për këto, filmi ka mbaruar, fëmijët janë aq të kënaqur sa po rrinë të shohin edhe titrat e mbylljes duke biseduar për leksionin e kurajos, shpirtin e skuadrës dhe se është ok të dështosh ndonjëherë, gjëra që kanë ‘mësuar’ prej tij.

"Spirit Untamed" - një film familjar me heroin e pabindur i cili në këtë film të dytë është i butë sa një lepur nën efektin e qetësuesve. Kritikë. Për brezin e viteve '80 e mbajnë mirë mend "Spirit" origjinal, i cili në 2002 kur doli u kritikua për faktin se ngjante me "Bambin" një film që kishte dalë 60 vite para tij. Por sidoqoftë kujtimet më të kanë qënë të mira, për disa arsye - ishte koha kur ne shihnim ende kartonat e vjetër të Disneyt sepse nuk kishim mundësinë ti shihnim në kohën që kishin dalë - kishte një histori shumë realiste dhe një kolonë zanore fantastike - shkruar nga Hans Zimmer dhe interpretuar nga Bryan Adams. Po ashtu në 1996 Viktor Canosinaj publikon një libër "Biri i Erës", i cili vazhdonte të ishte popullor nëpër shkollat 8-vjeçare dhe ishte (me sa kujtoj) kryekëput historia e filmit. Nuk di t'ju them se kush u bazua ku edhe pse kureshtja ime është ende e ngacmuar për subjektin në fjalë, por ndërkohë që vitet kaluan Spirit u kthye në një personazh të dashur për breza, duke po ashtu u kthyer në libra të tjerë seriale Netlfix-i të cilat dolën nga shinat primare të personazhit duke e zbutur atë çdo herë e më shumë. Kështu duke vazhduar trendin e serialeve që po kthehen në filma (dikur ndodhte e kundërta) Dream Works rikthen këtë verë në ekranin e madh "Të PaZbuturin Spirit" me një histori krejt të re, e për një audiencë që e njeh Spirit nga "Spirit - Pony Tales" në Netflix. Pra nga 'Hamshori i Cimarron-it' në Perëndimin Amerikan të shekullit të 19, në 2002, në historinë e një 12 vjeçareje e cila kërkon ti fitojë zemrën një kali-kokë-mushkë në 2021. Ajo quhet Lucky (interpretuar nga Isabela Merced, e njëjta me serinë e Netflix) dhe në film tregohet origjina e serialit, se si ajo dhe Spirit u takuan. Edhe pse 20 minuta nga filmi nuk po më pëlqente asgjë prej tij, 5 vjeçari me të cilin po e shihja tha "sa i bukur qënka", dhe thashë me vete - ku marr vesh unë. Hera e parë që Lucky shikon Spirit është në një tren për të shkuar në qytezën ku jeton i ati, menjëherë bien në dashuri, ajo ka një tërheqje të pashpjegueshme ndaj hamshorit. Kështu jetesa me të atin e ve (Jake Gyllenhaal), të cilin nuk e e njeh fare (pas vdekjes së të ëmës Lucky ka jetuar me gjyshin e saj i cili po garon për Guvernator dhe nuk do ta ketë atë nëpër këmbë për t'i prishur punë si mistrece që është), bëhet direkt më e pëlqyeshme. Hera e dytë që takon kalin është në një stallë duke u dhunuar nga disa 'të fortë' të cilët duan ta shesin duke e zbutur, por nuk ja dalin dot me forcë … Lucky me ndihmën e disa mollëve ja del më kollaj. Skenat më të bukura të aventurës janë me shoqet e saj të reja, Abigail (Mckenna Grace) dhe Prue (Marsai Martin) kur ndërmarrin një udhëtim tejet të rrezikshëm për të shpëtuar tufën e kapur të Spirit. Është fantastike fatki që në këtë film personazhet mashkullorë janë dytësorë dhe vajzat vendosin vetë për çdo gjë, por njëkohësisht, bisha e egër është katandisur në një qen shtëpiak të bindur pa lidhje me origjinën. Me këtë dhe monologjet e munguara të Matt Damon "Spirit Untamed" ja del, siç tha im bir në përfundim të filmit të jetë 'më i dhunshëm, por i bukur' pjesë e personazheve të dashur të fëmijëve 20 vite më vonë - shumë larg asaj që unë mbaja mend dhe prisja, po xhanëm unë jam i rritur tashmë…. "Spirit Untamed" është duke u shfaqur në Cineplexx.